ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΑΝΗΣΥΧΩΝ ΑΚΡΩΝ

 

 

 

 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΑΝΗΣΥΧΩΝ ΑΚΡΩΝ;

1.  Επιθυμία κίνησης των κάτω άκρων σε συνδυασμό με μια δυσάρεστη αίσθηση στις γάμπες ή τα πέλματα, ενίοτε και τα άνω άκρα. Αυτή η δυσάρεστη αίσθηση ποικίλει και περιγράφεται ως βαθύ κάψιμο, αιμωδία, κράμπα, πόνος, έρπουσα αίσθηση, κνησμός, τσίμπημα από βελόνες.

2. Κινητική ανησυχία:  οι ασθενείς αισθάνονται έναν καταναγκασμό να κινήσουν κάποιο άκρο αλλά έχουν επιλογή για το ποια κίνηση θα κάνουν. Το φάσμα των κινήσεων περιλαμβάνει το περπάτημα, το επιτόπιο βάδισμα, περιοδική κίνηση των άκρων, διάταση του άκρων. 

3. Τα συμπτώματα χειροτερεύουν κατά την ηρεμία και ανακουφίζονται προσωρινά με την κίνηση, αλλά επανέρχονται μόλις ο ασθενής σταματήσει την κίνηση.

Οι αισθητικές ενοχλήσεις του συνδρόμου αρχίζουν αργά κατά τη διάρκεια της ημέρας προς τον βραδινό ύπνο. Η κινητική ανησυχία μπορεί να εμποδίζει και να κατακερματίζει τον ύπνο. Κάποιοι ασθενείς αφυπνίζονται ενώ δεν είναι σπάνιο τα συμπτώματα να εμφανίζονται και κατά τη διάρκεια της ημέρας παρεμβαίνοντας στην εργασία ή την οδήγηση.

Αν και το σύνδρομο είναι χρόνιο υπάρχει πολύ μεγάλη διακύμανση στην ένταση των συμπτωμάτων του. Μπορεί να περάσουν μήνες χωρίς συμπτώματα ακολουθούμενοι από συνεχή βραδινά συμβάντα.

Το σύνδρομο των ανήσυχων άκρων εμφανίζεται στο 2% - 5% του πληθυσμού. Αν και έχει την τάση να εκδηλώνεται  προς τη μέση ηλικία, συχνά τα συμπτώματα είναι παρόντα πολλά χρόνια πριν. Παρουσιάζεται χωρίς σαφώς καθορισμένη αιτιολογία ως ιδιοπαθής μορφή, αλλά και ως δευτεροπαθής ή  συμπτωματική νόσος που σχετίζεται με διάφορες άλλες καταστάσεις. Υπάρχει πιθανότατα και γενετική προδιάθεση, ενώ έχουν περιγραφεί οικογένειες με πολλαπλά μέλη που προσβάλλονται ξεκάθαρα με μοτίβο που  υποδεικνύει αυτοσωματική επικρατητική κληρονομικότητα.

Ερευνητές θεωρούν ότι κάποιες από τις εκδηλώσεις του συνδρόμου οφείλονται στη μη αναστολή των κατιουσών ανασταλτικών νωτιαίων οδών. Επιπρόσθετα, η απάντηση πολλών ασθενών σε ντοπαμινεργικά φάρμακα υποδηλώνει ότι μπορεί να υπάρχει κάποιου βαθμού απορρύθμιση των ντοπαμινεργικών οδών στο στέλεχος ή στον νωτιαίο μυελό.

Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι και το στρες μπορεί να ευθύνεται με τα συμπτώματα να εντείνονται στο τέλος της εβδομάδας.

Συχνά σχετιζόμενες καταστάσεις:

Τα συμπτώματα του συνδρόμου έχουν αναφερθεί στο 10% - 20% τον εγκύων συνήθως μετά τον τοκετό. Εκτός από την εγκυμοσύνη φαίνεται να σχετίζεται με την έλλειψη σιδήρου (με ή χωρίς αναιμία), καθώς και με τη χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, ιδιαίτερα σε ασθενείς που βρίσκονται σε αιμοκάθαρση.

Συναντάται σε αυξημένη συχνότητα σε ασθενείς με νόσο του Πάρκινσον, περιφερική νευροπάθεια και ριζοπάθεια. Τα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά, η φλουοξετίνη, η καφεΐνη και η βεραπαμίλη έχει φανεί πώς αυξάνουν τα συμπτώματα  του συνδρόμου.

Άλλες καταστάσεις με όχι τόσο καλά εδραιωμένη σχέση είναι η ανεπάρκεια μαγνησίου και φυλλικού οξέος, η ρευματοειδής αρθρίτιδα και ο σακχαρώδης διαβήτης.

Για τη διερεύνηση του συνδρόμου εκτός από αιματολογικές εξετάσεις βοηθητική είναι και η διενέργεια ηλεκτρομυογραφήματος και ταχυτήτων αγωγής νεύρων, ειδικά εάν κατά τη νευρολογική εκτίμηση υπάρχουν ευρήματα αισθητικής απώλειας στα περιφερικά τμήματα των άκρων και μείωση των αντανακλαστικών.

Στη διαφορική διάγνωση του συνδρόμου θα συμπεριληφθούν οι νυχτερινές κράμπες, η ινομυαλγία, η οσφυϊκή ριζοπάθεια, η νευρογενής χωλότητα, η ακαθησία, η νευροπάθεια των μικρής διαμέτρου νευρικών ινών και το σύνδρομο painful legs moving toes.

 

Ο νευρολόγος μετά από την εκτίμηση θα καθορίσει την  ενδεδειγμένη φαρμακευτική αγωγή για τον κάθε ασθενή.

Μη φαρμακευτικά μέτρα που βοηθούν τα συμπτώματα :

1. Καθημερινή ζωηρή σωματική άσκηση

2. Αποφυγή καπνίσματος - αλκοόλ

3. Αποφυγή στέρησης ύπνου

4. Χειρομάλαξη- Διατάσεις

5. Κρύα μπάνια – ζεστές κομπρέσες 

 

Η  πρόγνωση του συνδρόμου είναι σε γενικές γραμμές καλή, δεν παύει όμως να αποτελεί μία χρόνια κατάσταση  με σημαντικές διακυμάνσεις.

 

 

 

 

 ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΚΑΡΠΙΑΙΟΥ ΣΩΛΗΝΑ

Το σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα είναι η πιο συχνή παγιδευτική νευροπάθεια. Προκαλείται από την συμπίεση του μέσου νεύρου μέσα στον καρπιαίο σωλήνα. Στα συμπτώματα συμπεριλαμβάνονται οι παραισθησίες, ο πόνος, η μυική αδυναμία και η ατροφία των μυών της άκρας χειρός που νευρώνονται από το μέσο νεύρο.

Η επίπτωση του είναι 276/100.000/έτος  και ο επιπολασμός 9,2% στις γυναίκες και 6% στους άντρες.

Παράγοντες κινδύνου αποτελούν η παχυσαρκία, η εγκυμοσύνη, η νεφρική ανεπάρκεια, η ακρομεγαλία, ο σακχαρώδης διαβήτης, η μηχανική βλάβη / τραύμα, διαταραχές του θυρεοειδούς αδένα, λοιμώδεις νόσοι, νόσοι του συνδετικού ιστού πχ ρευματοειδής αρθρίτιδα.

Στην εγκυμοσύνη το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα αποτελεί την πιο συχνή μονονευροπάθεια. Πιθανότατα πολυπαραγοντικό, όπου σημαντικό ρόλο παίζει και η κατακράτηση υγρού μέσα στον σωλήνα. Η επίπτωση του κλινικά διαγνωσμένου συνδρόμου καρπιαίου σωλήνα στην εγκυμοσύνη κυμαίνεται από 31% έως 62% . Τα συμπτώματα μπορεί να επιμένουν σε ένα σημαντικό αριθμό ασθενών ένα ή και περισσότερα χρόνια μετά τον τοκετό.

Η παθοφυσιολογία του συνδρόμου είναι πιθανώς πολυπαραγοντική και σχετίζεται  τόσο με την πίεση και την φλεγμονή του νεύρου όσο και με την ισχαιμία του νεύρου από την πίεση των περινευρικών αγγείων. Η απομυελίνωση και η αξονική βλάβη του νεύρου οδηγεί στα συμπτώματα.

Ο καρπιαίος σωλήνας είναι ένας ανατομικός σωλήνας με τον εγκάρσιο σύνδεσμο του καρπού να αποτελεί το επάνω όριο και τα οστά του καρπού το κάτω. Το μέσο νεύρο περνάει ανάμεσα από αυτόν τον χώρο μαζί με τους 9 τένοντες των καμπτήρων των δακτύλων.

 

 

ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Η διάγνωση γίνεται με το ιστορικό, την κλινική εξέταση και τις παρακλινικές εξετάσεις.

Στο ιστορικό συχνά υπάρχει μούδιασμα και παραισθησίες, μυρμήγκιασμα, ή και μία αίσθηση πρηξίματος στον αντίχειρα, τον δείκτη, τον μέσο και την εσωτερική επιφάνεια του παράμεσου δακτύλου.

Στα αρχικά στάδια τα συμπτώματα τυπικά εμφανίζονται τη νύχτα και συχνά αφυπνίζουν τον ασθενή. Το τίναγμα του άκρου συχνά τον ανακουφίζει. Αργότερα, τα συμπτώματα επιμένουν κατά τη διάρκεια της ημέρας κυρίως σε παρατεταμένη στάση του καρπού ή σε επαναλαμβανόμενες κινήσεις του. Ο πόνος είναι δυνατόν να αντανακλά από τον καρπό προς το χέρι ή και κεντρικότερα προς τον ώμο. Η αδυναμία και η ατροφία μυών του αντίχειρα γίνεται στα προχωρημένα στάδια.

Βασική εργαστηριακή εξέταση για την επιβεβαίωση της διάγνωσης είναι το ηλεκτρομυογράφημα. Με αυτή αξιολογείται η επιβράδυνση της ταχύτητας αγωγιμότητας  των ινών του νέυρου στον καρπό, εύρημα απομυελίνωσης, και η ελλάττωση του δυναμικού του νεύρου, ένδειξη αξονικής βλάβης. Το ηλεκτρομυογράφημα και η χρήση της βελόνας στους μύες και είναι πολύ σημαντικό για τον αποκλεισμό παθήσεων που θα μπορούσαν να έχουν τα ίδια συμπτώματα, όπως για παράδειγμα μία αυχενική ριζοπάθεια.

Η διαφορική διάγνωση περιλαμβάνει την αυχενική ριζοπάθεια, κυρίως Α6, βλάβες του βραχιονίου πλέγματος, του μέσου νεύρου στο αντιβράχιο, παθήσεις του κεντρικού νευρικού συστήματος (εγκεφαλικό, πολλαπλή σκλήρυνση), την αρθρίτιδα και την τενοντίτιδα.

Απεικονιστικές μέθοδοι όπως το υπερηχογράφημα μπορούν επίσης να βοηθήσουν ιδιαίτερα και η απεικόνιση με μαγνητική ή αξονική τομογραφία θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερα χρήσιμη σε περίπτωση τραυματισμού της περιοχής. 

ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Η θεραπεία περιλαμβάνει τα αντιφλεγμονώδη και κυρίως τα στεροειδή τα οποία μπορούν να ανακουφίσουν τα συμπτώματα για βραχύ χρονικό διάστημα. Η συντηρητική (μη χειρουργική) θεραπεία θεωρείται πρώτης γραμμής για ασθενείς με ήπια προς μέτρια συμπτώματα, όταν δεν υπάρχει αδυναμία ή ατροφία και ο πόνος δεν είναι σοβαρός.

Η χρήση νάρθηκα και η ακινητοποίηση του καρπού σε ουδέτερη θέση για τουλάχιστον δύο εβδομάδες δίνει και αυτή βραχυχρόνια ανακούφιση από τον πόνο. Βοηθάει επίσης και η  αποφυγή των δραστηριοτήτων που επιδεινώνουν τα συμπτώματα.

Η χειρουργική αντιμετώπιση προτείνεται σε ασθενείς οι οποίοι δεν έχουν ανταποκριθεί στη συντηρητική θεραπεία ή έχουν ευρήματα απονεύρωσης στο ηλεκτρομυογράφημα ή κλινικά ατροφία και μυική αδυναμία. Η χειρουργική επέμβαση είναι περισσότερο αποτελεσματική από τη συντηρητική θεραπεία για την μακροχρόνια διαχείριση των συμπτωμάτων. Τα ποσοστά επιπλοκών της χειρουργικής επέμβασης είναι χαμηλά <0,5%. Η ανοιχτή και η ενδοσκοπική αποσυμπίεση είναι τεχνικές ισότιμα αποτελεσματικές. Η ενδοσκοπική μπορεί να επιταχύνει την επιστροφή στην εργασία.

Οι τοπικές εγχύσεις με κορτικοστεροειδή παρέχουν προσωρινή συμπτωματική ανακούφιση σε ασθενείς με σοβαρά συμπτώματα. 2 ενέσεις δεν είναι περισσότερο αποτελεσματικές από ότι μία. Η ανακούφιση είναι ανώτερη από την επίδραση των από του στόματος στεροειδών όταν αυτές συγκριθούν στους τρεις μήνες. Τα ποσοστά επιπλοκών ποικίλουν αλλά είναι παρόμοια με τα ποσοστά της χειρουργικής επέμβασης.

 

 

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ

Η παρακολούθηση των ασθενών οι οποίοι ακολουθούν συντηρητική θεραπεία συστήνεται να γίνεται περίπου στους 2 μήνες.

ΠΡΟΓΝΩΣΗ

 Ύφεση των συμπτωμάτων στους 6 μήνες στο 35% των ασθενών χωρίς θεραπεία.

 

Οι περισσότεροι ασθενείς με ήπια προς μέτρια συμπτώματα βελτιώνονται με συντηρητική θεραπεία.

Το 71% των ασθενών που θα χρειαστούν αποσυμπίεση του καρπιαίου σωλήνα βελτιώνεται σημαντικά στους 3 μήνες και ο μακροχρόνιος (12-18 μήνες) έλεγχος των συμπτωμάτων είναι ανώτερος από τη συντηρητική θεραπεία σε αυτούς τους ασθενείς.

 ΠΤΩΣΕΙΣ

Οι πτώσεις είναι συχνές στους ηλικιωμένους και ιδιαίτερα συχνές σε ανθρώπους με νευρολογικές παθήσεις. Προηγούμενα επεισόδια πτώσεων και διαταραχές της ισορροπίας ή της κινητικότητας αποτελούν σημαντικούς παράγοντες κινδύνου. Εκτός από ενδεχόμενο τραυματισμό, οι πτώσεις μπορεί να οδηγήσουν σε περιορισμό των δραστηριοτήτων οδηγώντας με τον τρόπο αυτό σε αυξημένες ανάγκες φροντίδας. Περίπου το 1/3 των ανθρώπων που είναι μεγαλύτεροι των 65 ετών πέφτουν ετησίως, με το 10% των πτώσεων να προκαλούν σοβαρό τραυματισμό, όπως είναι μια σημαντική κάκωση κεφαλής ή κάποιο κάταγμα. Ο κίνδυνος είναι ακόμα μεγαλύτερος σε νοσηλευόμενους και ιδρυματοποιημένους ανθρώπους. Οι παράγοντες κινδύνου για πτώσεις περιλαμβάνουν την προχωρημένη ηλικία, προηγούμενες πτώσεις, τη χρήση πολλών φαρμάκων (>4), την αρθρίτιδα, την κατάθλιψη, την ορθοστατική υπόταση, τη γνωσιακή διαταραχή, την οπτική διαταραχή, την μυϊκή  αδυναμία, τη διαταραχή βάδισης και τη διαταραχή ισορροπίας.

 Οι πτώσεις μπορεί να σχετίζονται με εσωτερικούς παράγοντες όπως π.χ μία ελάττωση της αρτηριακής πίεσης σε όρθια θέση ή με εξωτερικούς παράγοντες όπως τη χρήση πολλαπλών φαρμακευτικών σκευασμάτων. Αυτοί οι παράγοντες αλληλοεπικαλύπτονται, όμως μπορούν να ανιχνευτούν από το ιστορικό και την κλινική εξέταση και μπορούν να τροποποιηθούν ώστε να αποτραπούν μελλοντικά συμβάματα.

Αν και οι περισσότερες πτώσεις συμβαίνουν σε όρθια θέση ή κατά τη διάρκεια της βάδισης, μπορεί να συμβούν και σε καθιστή ή  και σε ύπτια θέση. Μπορεί να συμβούν στη βάση ενός γλιστρήματος ή κάποιας εξωτερικής αιτίας π.χ μετά από κάποιο σπρώξιμο. Κάποιοι άνθρωποι πέφτουν χωρίς  καμία εμφανή αιτία και μερικές πτώσεις δεν μπορούν να ταξινομηθούν. Τα “drop  attacks” είναι ένας συγκεκριμένος τύπος πτώσεων όπου οι άνθρωποι πέφτουν αυθόρμητα χωρίς κάποια εμφανή αιτία και αυτού του τύπου οι πτώσεις σχετίζονται συχνά με νευροκαρδιογενή συγκοπή.

Υπάρχουν ειδικα εργαστηρια και εξετασεις που ανιχνεύουν τις αλλαγες της πίεσης ανάλογα με τη θέση και την ευαισθησία του καρωτιδικού κόλπου για διερευνηση πιθανης συγκοπής, αλλά και άλλων διαταραχων του καρδιακού ρυθμού.

Το 1/3 των ανθρώπων με νευρολογικές παθήσεις θα έχουν 1 επεισόδιο πτώσης ανα έτος. Αυτές οι παθήσεις περιλαμβάνουν τόσο κεντρικές νευρολογικές διαταραχές όπως η άνοια, το εγκεφαλικό, η πολλαπλή σκλήρυνση, η νόσος του Πάρκινσον, όσο και περιφερικές διαταραχές όπως μια πολυνευροπάθεια. Η συγκοπή και οι επιληψίες μπορούν επίσης να προκαλέσουν  πτώσεις. Καταστάσεις όπως ο σακχαρώδης διαβήτης μπορεί να σχετίζονται με πολυνευροπάθεια ή και με υπογλυκαιμία και μπορεί να προδιαθέσουν σε πτώσεις.

Για τη σωστή διάγνωση θα πρέπει να ληφθεί ένα λεπτομερές ιστορικό ώστε να προσδιοριστεί η φύση της πτώσης και να αποσαφηνιστεί εάν η πτώση έγινε με ή χωρίς απώλεια συνείδησης. Απαιτείται προσεκτικός επανέλεγχος των φαρμάκων που λαμβάνει ο ασθενής, καθώς τα φάρμακα σχετίζονται πάρα πολύ συχνά με πτώσεις. Χρειάζεται επίσης να αναγνωριστούν παράγοντες κινδύνου για περαιτέρω πτώσεις.

Μια λεπτομερής νευρολογική εξέταση είναι πολύ σημαντική για ταυτοποίηση κάποιας νευρολογικής πάθησης. Πτώσεις στη βάση μιας προοδευτικής προϊούσας νευρολογικής νόσου είναι χαρακτηριστικές στην άνοια με σωματια Lewy και σε άλλες μορφές άνοιας, στην Προϊούσα Υπερπυρηνική Παράλυση και στην Ατροφία Πολλαπλών Συστημάτων. Οι αγγειακοί παράγοντες κινδύνου σχετίζονται τόσο με αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια όσο και με καρδιαγγειακά επεισόδια, και τα δύο από τα οποία μπορεί να οδηγήσουν σε πτώσεις. Η μυελοπάθεια είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας  για πτώσεις σε οποιοσδήποτε ηλικία.

Σε περίπτωση πτώσης οι ασθενείς θα πρέπει να εξεταστούν για να ανιχνευτούν τυχόν σοβαροι τραυματισμοί, διάσειση, κατάγματα. Σε κάκωση του αυχένα θα πρέπει να αποκλειστεί ένα ενδεχόμενο κάταγμα της περιοχής και μια τραυματική βλάβη του νωτιαίου μυελού. 

 

Θα πρέπει να τροποποιηθούν όσοι παράγοντες σχετίζονται με πτώσεις και να επανεξεταστούν κάποια φάρμακα. Συγκεκριμένα φάρμακα αποτελούν παράγοντες κινδύνου για πτώσεις. Για παράδειγμα οι βενζοδιαζεπίνες  (Lexotanil, Xanax, Tavor, Tranxene, Stilnox) πρέπει να χρησιμοποιούνται με πολύ μεγάλη προσοχή στους ηλικιωμένους.

 
Τα κατάγματα είναι μία πολύ σημαντική συνέπεια των πτώσεων. Έτσι η οστεοπόρωση θα πρέπει να θεραπεύεται και οι ηλικιωμένοι θα πρέπει να παίρνουν βιταμίνη D και επαρκές ασβέστιο. Η καθημερινή φυσική δραστηριότητα  είναι ένας  πολύ αποτελεσματικός τρόπος για την πρόληψη των πτώσεων.

 

Ενας φυσικοθεραπευτής μπορεί να προσφέρει  σημαντική βοήθεια στον ασθενη ωστε να επιστρέψει στην προηγούμενη κινητικότητα του, ιδίως εάν αυτός παρουσιάσει φοβία για μελλοντικές πτώσεις. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν και βοηθητικές συσκευές για περισσότερο ασφαλή κινητικότητα. Οι εργοθεραπευτές μπορούν συνήθως να αξιολογήσουν την ασφάλεια του ασθενούς εντός σπιτιού και συνεπώς μία τέτοια επίσκεψη μπορεί να κριθεί αναγκαία.

Επίσης χρειάζεται και η εκμάθηση διάφορων στρατηγικών ώστε να μπορεί να σηκωθεί κάποιος μετά από μία πτώση οπως και τροποι με τους οποιους να μπορεί να καλέσει βοήθεια.

Η διερεύνηση  και αντιμετώπιση των πτώσεων απαιτεί τη συνεργασία πολλών ειδικοτήτων. Ιδιαίτερη  είναι η θέση του καρδιολόγου και του νευρολόγου.  

 

Οι περισσότερες πτώσεις είναι πολυπαραγοντικές. Η κακή κρίση, η  επηρεασμενη κινητικότητα και ισορροπία αυξανουν τον κινδυνο πτωσεων μέσα στους ήδη υπάρχοντες περιβαλλοντικούς κινδύνους. Τα φάρμακα και οι δόσεις τους θα πρέπει να επαναξιολογούνται συνεχώς από όλες τις ειδικότητες ιδιαίτερα σε ηλικιωμένους ασθενείς.

 

 

 

 

                              

                               Αϋπνία

• Δυσκολία στην έναρξη του ύπνου
• Δυσκολία στη διατήρηση του ύπνου
• Συχνές αφυπνίσεις κατά τη διάρκεια της νύχτας
• Πολύ πρωινή αφύπνιση
• Αίσθημα κούρασης μετά την πρωινή αφύπνιση
• Κόπωση και εκνευρισμός κατά τη διάρκεια της ημέρας
• Δυσκολία συγκέντρωσης, προσοχής και μνήμης κατά τη διάρκεια της ημέρας
• Δυσκολία μικρής διάρκειας ημερήσιου ύπνου παρά την κούραση  
• Αυξημένα λάθη η ατυχήματα
• Συνεχής ανησυχία για τον ύπνο
  

 

 

 Κατά μέσο όρο οι ενήλικες χρειάζονται 7-9 ώρες ύπνου, τα παιδία χρειάζονται 9 – 13 ώρες  ύπνου, τα νήπια και τα μωρά χρειάζονται 12-17 ώρες ύπνου.Αν νιώθετε συνεχώς κουρασμένοι κατά τη διάρκεια της ημέρας πιθανώς να μην κοιμάστε αρκετά.

 

  Οι πιο συχνές αιτίες αϋπνίας 

• Στρες
• Άγχος ή κατάθλιψη
• Θόρυβος
• Πολύ ζεστό ή πολύ κρύο δωμάτιο
• Άβολο κρεβάτι- μαξιλάρι
• Αλκοόλ, καφεΐνη, νικοτίνη
• Χρονική υστέρηση του βιολογικού ρολογιού (jet lag)
  
• Νυχτερινή βάρδια

    

 

   Καταστάσεις και φάρμακα που μπορεί να προκαλέσουν αϋπνία

• Ψυχικές νόσοι
• Νόσος Alzheimer ή νόσος του Parkinson
• Υπερδραστήριος  θυρεοειδής
• Σύνδρομο ανήσυχων άκρων
• Εμμηνόπαυση
•  Φάρμακα :
  αντικαταθλιπτικά, φάρμακα για άσθμα ή για υπέρταση – πολλά φάρμακα που δεν συνταγογραφούνται όπως τα αναλγητικά,  φάρμακα για το κρυολόγημα, για απώλεια βάρους περιέχουν καφεΐνη και άλλα διεγερτικά του κεντρικού νευρικού συστήματος τα οποία μπορεί να διαταράσσουν τον ύπνο.

 

     Καταστάσεις που μπορεί να σας στερούν ένα καλό ύπνο

• Χρόνιος πόνος
• Υπνοβασία
• Ροχαλητό ή διακοπτόμενη αναπνοή κατά τον ύπνο (υπνική άπνοια)
• Εφιάλτες ή νυκτερινοί τρόμοι (σε παιδιά)
• Βρουξισμός: Σφίξιμο και Τρίξιμο Δοντιών
• Συχνοουρία 
  

Η αϋπνία συνήθως βελτιώνεται αλλάζοντας τις συνήθειες του ύπνου σας

•  Ξαπλώστε και ξυπνήστε την ίδια ώρα κάθε μέρα.
• Χαλαρώστε τουλάχιστον 1 ώρα πριν από τον ύπνο (κάντε ένα ζεστό μπάνιο ή διαβάστε κάποιο βιβλίο).
• Βεβαιωθείτε ότι το υπνοδωμάτιό σας είναι σκοτεινό και ήσυχο – χρησιμοποιήστε χοντρές κουρτίνες, μάσκα ύπνου ή ωτοασπίδες αν χρειάζεται.  
• Να ασκείστε τακτικά

• Βεβαιωθείτε ότι το στρώμα, τα μαξιλάρια και τα κλινοσκεπάσματα είναι άνετα.  
• Αποφύγετε  να  καπνίσετε ή να πιείτε αλκοόλ, τσάι ή καφέ τουλάχιστον 6 ώρες πριν τον ύπνο.
• Αποφύγετε τα βαριά γεύματα αργά τη νύχτα
• Αποφύγετε την σωματική άσκηση τουλάχιστον 4 ώρες πριν τον ύπνο.  
• Αποφύγετε την τηλεόραση, ή τη χρήση συσκευών όπως τα έξυπνα κινητά λίγο πριν τον ύπνο, γιατί το φως που εκπέμπουν σας ξυπνάει περισσότερο.
• Αποφύγετε τον ύπνο  κατά τη διάρκεια της ημέρας
• Μην οδηγείτε όταν νιώθετε ότι νυστάζετε.

 

Συμβουλευτείτε ένα γιατρό

• Αν αλλάζοντας τις συνήθειες του ύπνου σας δεν έχετε δει βελτίωση
• Αν έχετε πρόβλημα ύπνου για πολλούς μήνες
• Αν η αϋπνία σας επηρεάζει την καθημερινότητά σας σε σημείο που δεν μπορείτε να χειριστείτε.